ای اثرهای خرامت چشم حیران درکمین

هرکجا پا می نهی آیینه می بوسد زمین

گر چه می دانیم دل هم منظر ناز تو نیست

اندکی دیگر تنزل کن به چشم ما نشین

غافل از دیدار آن چشم حیاپرور نه ایم

تیغ خوابانیده ای دارد نگاه شرمگین

دستگاهت هر قدر بیش است کلفت بیشتر

در خور طول است چینهایی که دارد آستین

عالمی در سایه می جوید پناه از آفتاب

گر عیار مهرگیری نیست بی آثار کین

پا به دامن کش که دارد عجز پیمای طلب

عشرت روی زمین از آبله زیر نگین

لذت دنیا نمی سازد به کام عافیت

عالمی خفته ست در نیش از هوای انگبین

چون شرار از وحشت کمفرصتیهای وصال

حیرت آیینه می گردد نگاه واپسین

کی توانم پنجه با سرپنجهٔ خورشید زد

من که پشت سایه نتوانم رساندن بر زمین

پیری از دمسردی یأسم به خاکستر نشاند

شعله هم دارد درین فصل احتیاج پوستین

گر نه از قرب حضورت نقد مژگان روشن است

دیگر از عقبا چه می بیند نگاه دوربین

چند خواهی حسرت دیدار ینهان داشتن

چشم می روید درین محفل چو شمع از آستین

یک قلم شوق است بیدل کلفت وارستگان

موج عرض تازه رویی دارد از چین جبین